لای دیوان باز شد حافظ صدایت کرده بود
این دل دیوانه در دیوان هوایت کرده بود 

لای دیوان باز شد « تیر دعا » رفت و نخورد
« اشک »، « راز سر به مهرم » را روایت کرده بود

یک شب از یک پنجره یک دست دستم را گرفت
دست تنهایی که دل را رد پایت کرده بود

دست من افتاد از پا ، پای من از دست رفت
این همان دستی ست که هر شب دعایت کرده بود

بغض من سنگین شده پس تنگ یک آغوش کو ؟
کاش روی خاک احساس رضایت کرده بود

وعده ما یک هزار و سیصد و هشتاد و ... عشق
با همان لحنی که با من آشنایت کرده بود

می نشینی یک نفس مهمان شعرم میکنی
شعر زیبایی که همرنگ خدایت کرده بود

خواب من تعبیر شد انگار داری می روی
یک نفر شاید نمک در کفش هایت کرده بود

فاضل نظری